بی انصاف چرا منو از زندگیت میرونی

سهمم شد از با تو بودن حسرت و ویرونی

کابوست خوابو از این چشمای خیس میگیره

بی تو رویاهام از بی کسی و دلهره میمیره

بی تو نمیشه یه لحظه این مردن محضه محاله بتونم

من رو کم کن از این تشویش با رفتنت آتیش نزنی به جوونم

بی تو با فکر و خیالت همیشه به یادت عاشق تو صبر کرد

از من نگیری نگاتو من نمیدم جاتو به هیچکسی برگرد

اگه میشه برگرد و نشون بده که یادم بودی

نشدی فراموشم خیال تو نمیره یادم

عجیبه که دلتنگم برای اونکه هیچ عشقی بهم نداشت

منی که برای اون تموم زندگیمو دادم
♫♫♫
هیچکس جز من عاشقت نبود و نیست

هیچکس واسم شبیه خود تو نیست

از من بی تو چیزی نمیمونه 

اسمت رومه دوست دارم دیوونه

کسی جز تو حالم رو بدتر نکرد

وقتی چشات عشقمو باور نکرد

وقتی میری حرفامو به کی بگم

میشه فهمید دوسم نداشتی یکم

بی تو نمیشه یه لحظه این مردن محضه محاله بتونم

من رو کم کن از این تشویش با رفتنت آتیش نزنی به جوونم

بی تو با فکر و خیالت همیشه به یادت عاشق تو صبر کرد

از من نگیری نگاتو من نمیدم جاتو به هیچکسی برگرد

اگه میشه برگرد و نشون بده که یادم بودی

نشدی فراموشم خیال تو نمیره یادم

عجیبه که دلتنگم برای اونکه هیچ عشقی بهم نداشت

منی که برای اون تموم زندگیمو دادم

 تو را…

برای همه ی شب هایی بی مهتاب …

برای کـوچـه هایی پر از سـکـوت …

برای دشت های بی گل …

برای دریاهای خشک شده …

برای آسمان های بی باران …

و برای همه ی چیزهایی که باید باشد و نیست می خواهـم.

 نـمی فـهــمـم چـــرا دیـگـه دلــت بـا مــن نـمـی مــونــه

مــیــون ایـن هـمـه دیــوار واســم از غــصـه مـی خــونـه

نـمـیـفـهـمی چـقــدر تـنـهـام چـقـدر ایـن بـی کـسی سـخـتـه

ولـی انـگاری اون اومــد دیـگـه مــن رو یــادت رفـتـه

شــدم عـاشــق شــدم تـنـهــا کـسی ایـنـجـا بـه یــادم نـیـسـت

تـوی تـاریـکی ایـن شــب کـسی دیـگـه کـــنـارم نـیـســت

قـسـم خــوردم قـسـم خــوردی تــو چــشـم مـن نــگاه کــردی

ولـی آســون بـا ایــن قـلـب پــر از عـشقـم وداع کــردی

نـگفـتی بـی تــو می مــیـرم نـفـهمـیـدی دلــم خــون شــد

تــوی ایـن قـلب پـایــیــزی بــدون تــو تــلاطــم شــد

از ایـن دلـتـنـگیا خـستـم دیـگه بسـه تـمـومــش کــن

بـیا و قـلب تـنـهـامــو بـا گــرمـات بـاز جــوونـش کــن

ازت مــن خــواهـشی دارم اونــم ایـنه نـگی رد شــم

نـگی کـه ایـنـطــوری ســاده پــر از احــسـاس نـفــرت شــم

تــوی ایـن کـشـتی غـصـه مـیــون گـریــه هــا غــرقــم

دارم آســون می مــیـرم آخـه کـجـا مــن اشـتـبـاه کــردم

هـمــون لـحظه کـه گفـتـم عـشـق بـدون تــو بــرام مـــرگـه

دلـی کـه عـاشـقـش کــردی چـه کــردی کـه حــالا ســرده

تــو کـه هـیـچــوقـت کـنار مــن نـمی مونی و بی تـابــم

از ایـن دنیـا فـقـط واســت خـــوشــی رو آرزو دارم . . .

 یه قبله پشت چشماته / که مغناطیس ُ رد کرده 

شبای قبل تو باید / به این تقویم برگرده 

کنار قلب تو مثل / یه مَردم رو به خوشبختی

تو احساسی بهم میدی / شبیه ِ غیرت ِ تختی 

تو می پوشونی موهاتو / غروب غنچه وا میشه 

یه مرد از دامن پاکِت / طرفدار ِ خدا میشه 

به عشقم مرهمی خانوم / مثه گلدسته و کاشی 

فدای اون حَیاتونَم / خانومی که شما باشی

میدونم گاهی از دستم / شبا با بغض میخوابی 

نمی فهمم چی کم داری / چرا انقدر بی تابی 

ازم بگذر اگه راحت / نگفتم دوستت دارم 

اگه غمگین بشی از من / گره میفته تو کارم 

چه معمولیه رفتارم / کنار قلب خوش نامت 

ولی باور بکن خانوم / هنوزم سخت میخوامت

بامن بمان ‎ 

می خواهم درفضایی که از عطرتن توآکنده است نفس بکشم‎

بودنت را حس کنم ‎

حتی اگر سایه ای باشی برقلب شکسته ام ‎

می خواهم چشمانم رافدای آمدنت کنم تا بیایی‎

بهانه ای باشی برای زنده بودنم نفس کشیدنم ‎

خوب من ‎

بامن بمان ‎

کم رنگ به اندازه تولدِ شعری عاشقانه

 توای تنها ببین من را کنار مرز تنهایی

 تنم خسته رهم خسته دلم دراوج تنهایی

 زتنها بودنم ای دل خلاصی نیست باور کن
 

رهایی را نمی بینم زدست دیو تنهایی . . .

 عاشق                           عاشق تر

 می توان در قلب های بی فروغ

لحظه ای برقی زد و خورشید شد

می توان در غربت داغ کویر

آن ابری که می بارید شد

بقیه در ادامه مطلب

  در میان من و تو فاصله هاست

گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد

که مرا زندگانی بخشد

چشمهای تو به من می بخشد شور عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی

دفتر عمر مرا با وجود تو

شکوهی دیگر

رونقی دیگر هست

می توانی تو به من زندگانی بخشی

یا بگیری از من آنچه را می بخشی

من به بی سامانی ، باد را می مانم

من به سرگردانی ، ابر را می مانم

من به آراسته گی خندیدم

منه ژولیده به آراسته گی خندیدم

سنگ طفلی  اما

خواب نوشین کبوتر ها را در لانه می آشفت

قصه ی بی سر و سامانی من

باد با برگ درختان می گفت

باد با من می گفت :

" چه تهی دستی مرد ! "

ابر باور می کرد

من در آئینه رُخ خود دیدم

و به تو حق دادم

آه ... می بینم ، میبینم

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تو را در خور ؟!

هیچ !

من چه دارم که سزاوار تو ؟!

هیچ !

تو همه هستی من

هستی من

تو همه زندگی من هستی

تو چه داری ؟! .... همه چیز

تو چه کم داری ؟! ...هیچ !

بی تو در می یابم

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را

کاهش جان من ، این شعر من است

آرزو می کردم که تو خواننده ی شعرم باشی

راستی .... شعر مرا می خوانی ؟!

باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی

نه .... دریغا ، هرگز

کاشکی شعر مرا می خواندی !!!

بیهوده میگردم به دنبالت،
وقتی نیستی ، بیهوده نشسته ام چشم به راهت

شاید وقت این است که حسرت گذشته های شیرین با تو بودن را بخورم
تنها بمانم و کوله باری از غم را بر دوش بکشم

دیروز گذشت و پیش خود گفتم فردا در راه است ، فردا آمد و دیدم هنوز دلم چشم به راه است

مدتی گذشت و هنوز هم در حسرت دیروزم ، چه فایده دارد وقتی روز به روز از غم عشقت میسوزم؟

پیش خود میگویم شاید فردا بیایی ،شاید هنوز هم مرا بخواهی !

تقصیر دلم بود نه چشمانم ، این قصه که تمام شد، باز هم اگر بخواهی میمانم

نشستم به انتظار غروب تا یک دل سیر گریه کنم ، شاید کمی آرام شوم

، غروب آمد و بغض سد راه اشکهایم ، شب شد و هنوز نشکسته شیشه غمهایم،

این حال و روز من است ، نیستی که ببینی این روزهای بی تو بودن است
تمام هستی ام تویی ،از لحظه ای که نیستی ، انگار که من نیز نیستم ، انگار مدتی را با عشق زندگی کردم و

بعد از تو ،مال این دنیا نیستم !

از آغاز نیز اهل دیار تنهایی بوده ام ، تو رهگذری بودی و من با تو مدتی آشنا بوده ام

از کجا میدانستم اهل دل نیستی ، عشق را نمیشناسی و با من یکی نیستی ، از کجا میدانستم که تنها میشوم ، من بیچاره باز هم بازیچه دست غمها میشوم !

بیهوده میگردم به دنبالت ، با وجود تمام بی محبتی هایت ، باز هم میخواهمت….

لعنت به اقبال بدم  ***لعنت به این بخت سیاه 

  ازعاشقی و خوبیهایش***چیزی

ندیدم غیر آه

چرا دوباره آمدی*** تازه کنی گذشته ها

نمک بپاشی در دلم***پنبه کنی در رشته ها

اگه نمی خوای قلب من***پس برای  چی صدا زدی

 یه روزمی گی نروبمان***یک

روزمیگی خیلی بدی

چرا می خوای که بشکنی *** هر ثانیه تو این تنو

 نه می کشی نه میگذری ***زنده به

گورمی خوای مرا

مرا ببخش عروسکم ***  اگه نبودم  لایقت

 اگه جسارت کردمرا ***گفتم

که هستم عاشقت

بدان وبرایم فرشته ای ***حتی اگه بگی برو

 تا آخرین ذره جان  *** رها

 نمی کنم تو را

 جذاب ترین کلمه : آشنائی

متین ترین کلمه : دوستی

آرام بخش ترین کلمه : محیت

پاک ترین کلمه : وجدان

تلخ ترین کلمه : تنهائی

زشت ترین کلمه : خیانت

سخت ترین کلمه جدائی

و زیباترین کلمه : تو . . .

اگر عشق نبود 


از غم خبری نبود اگر عشق نبود

دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود

این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود 

از آینه‌ها غبار خاموشی را

عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟

در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است

از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟

                                چه زیبا بود اگر یک دم ،نگاهم را تو می دیدی   

ز خلوتگاه احساسم، غمم را زود می چیدی

چه زیبا بود اگر با هم، رفیق عشق می بودیم

و می گفتیم تا دنیاست، کنار عشق خشنودیم

چه زیبا بود یک لحظه، بگویم عاشقت هستم

و دستانت پر از امید، بیارامند در دستم

چه زیبا بود ،اما حیف که من تنها پریشانم

                              و می دانم که می دانی، و میدانی که میدانم 

 شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست

روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم

اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می‌کنی

لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین

قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن

چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

غفلت کائنات را جنبش سایه‌ها همه

سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می‌کند

این هم اگر چه شکوه‌ی شحنه به شاه کردنست

عهد تو (سایه) و (صبا) گو بشکن که راه من

رو به حریم کعبه‌ی لطف آله کردنست

گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی

پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را

کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست

خود برسان به شهریار ایکه درین محیط غم

بی‌تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

استاد شهریار

 چشمای مغرورش هیچوقت از یادم نمیره .

رنگ چشاش آبی بود .
رنگ آسمونی که ظهر تابستون داره . داغ داغ…
وقتی موهای طلاییشو شونه می کرد دوست داشتم دستامو زیر موهاش بگیرم
مبادا که یه تار مو از سرش کم بشه .
دوستش داشتم .
لباش همیشه سرخ بود .
مثل گل سرخ حیاط . مثل یه غنچه …
وقتی می خندید و دندونای سفیدش بیرون می زد اونقدرمعصوم و دوست داشتنی می شد که اشک توی چشمام جمع میشد.
دوست داشتم فقط بهش نگاه کنم .
دیوونم کرده بود .
اونم دیوونه بود .
مثل بچه ها هر کاری می خواست می کرد .
دوست داشت من به لباش روژ لب بمالم .
می دونست وقتی نگام می کنه دستام می لرزه .
اونوقت دور لباش هم قرمز می شد .
بعد می خندید . می خندید و…
منم اشک تو چشام جمع میشد .
صدای خنده اش آهنگ خاصی داشت .
قدش یه کم از من کوتاه تر بود .
وقتی می خواست بوسش کنم ٫
چشماشو میبست ٫
سرشو بالا می گرفت ٫
لباشو غنچه می کرد ٫
دستاشو پشت سرش می گرفت و منتظر می موند .